Kalwaria opis szlaku z Gierałcic | Korona Sudetów Polskich

Nieoznaczony szlak na Kalwarię koło Gierałcic wzdłuż granicy polsko-czeskiej

Przy Gierałcicach znajdują się dwie Kalwarie. Pierwsza  z nich ma wysokość 360 m n.p.m. i znajduje się mnie więcej w połowie miejscowości ( 50.3372574, 17.3277247 ). Nie jest to jednak ta Kalwaria, która potrzebna jest do zdobycia Korony Sudetów Polskich. By wejść na jej wyższy odpowiednik, należy z centrum Gierałcic pojechać na południe wsi i skręcić w wąską jezdnie na rozwidleniu, by trafić mniej więcej w okolice adresu Gierałcice 79. Swoje auto pozostawiliśmy przy końcu drogi w pobliżu mostku. Stąd na piechotę wyruszyliśmy na nieoznaczony szlak prowadzący przez podwórko domu numer 79. Nie jest ono ogrodzone i można swobodnie przejść kierując się pod górę. Po minięciu ogródka skończył się szlak, a ścieżka, którą była wszędzie opisana, zarosła do tego stopnia, że musieliśmy przedzierać się przez chaszcze.

Dalszy ciąg szlaku na Kalwarię przez pola, łąki i chaszcze

Niestety szlak na Kalwarię nie był w najlepszej kondycji. Nikt za bardzo nie przejmuje się stanem drogi i chyba tylko podczas wejścia na Ostrą Górę stan trasy doprowadził nas do większej rozpaczy. Mocno zarośnięty szlak z trawą aż po kolana nie sprzyjał szybkiemu pokonywaniu drogi. Jedynym w miarę rozsądnym rozwiązaniem było przedarcie się mniej więcej 10 metrów wgłąb pola i podążanie ścieżką, którą kiedyś wyjeździł traktor. Odkryliśmy to podczas drogi powrotnej, więc droga na szczyt przedłużyła nam się z 20 minut do prawie 40. Chcielibyśmy też odradzić Wam zdobywanie Kalwarii w mokre dni, kiedy będzie duże prawdopodobieństwo, że szlak może być mokry. Błoto, kałuże i mokra trawa gwarantowana. Osobiście zdaje się nam, że warto zdobyć Kalwarię w okresie po żniwach lub zimą.

Po pokonaniu pierwszego odcinka szlaku na szczyt (zaraz za polami kukurydzy i pszenicy) natrafiliśmy na dużą uprawę białych maków. Pierwszy raz widzieliśmy biały mak, dlatego nie byliśmy do końca pewni co to mogło być. Mak kojarzyliśmy tylko i wyłącznie z jego czerwoną odmianą, dlatego biała wersja nie była dla nas oczywistością. Dopiero po zapytaniu naszych czytelników na Instagramie okazało się, że mieliśmy do czynienia z polami maku.

Ta część drogi była zdecydowanie lepsza i w ciągu 5 minut dotarliśmy do zagajnika, w którym znajduje się szczyt Kalwarii.

Szczyt Kalwarii 385 m n.p.m. schowany w zagajniku

Jako, że na szczyt  Kalwarii nie naprowadza żaden znak, to często posiłkowaliśmy się nawigacją w telefonie ( koordynaty szczytu: 50°19'12.6"N 17°18'38.5"E ). Wypatrywaliśmy także najwyższego punktu w okolicy i po kilku minutach dotarliśmy do małego zagajnika. Wyczytaliśmy w Internecie, że szczyt nie jest oznaczony w żaden sposób i ludzie na udokumentowanie swojej wyprawy robią sobie zdjęcie z słupkiem granicznym IV/165. Nas jednak spotkała miła niespodzianka, ponieważ na najwyższym z drzew ktoś zawiesił kartkę z oznaczeniem szczytu. Tym zdjęciem zakończyliśmy także swoją przygodę ze zdobywaniem Korony Sudetów Polskich. Kalwaria była ostatnią górą, która pozostała nam do zdobycia. Podczas roku wypraw po okolicach Dolnego Śląska weszliśmy na wszystkie z 31 najwyższych gór w poszczególnych pasmach Sudetów Polskich.

Tak jak przy zdobywaniu Korona Ziemi Kłodzkiej, była to dla nas ciekawa przygoda, dzięki której trafiliśmy w miejsca, w które na pewno inaczej byśmy nie odwiedzili. A byłaby to wielka szkoda, ponieważ niskie szczyty Sudetów są naprawdę urocze.