Pierwsze kroki w Lizbonie

Kilka miesięcy temu przeglądałam internet, po czym znalazłam promocję na lot do Lizbony, na 5 dni w połowie listopada. Szybko przeanalizowaliśmy to z Krystianem, w jakieś 5 minut. Stwierdziliśmy jednak, że nie ma nad czym myśleć, i takim właśnie sposobem staliśmy się posiadaczami biletów.

Przez długi czas nie myśleliśmy o tym zupełnie. W wakacje dużo się działo, a potem w roku akademickim chyba jeszcze więcej (chociaż tych przyjemnych rzeczy było o wiele mniej, wiadomo). I dopiero zaczęliśmy planowanie kilka dni przed odlotem. Ale wcale na tym źle nie wyszliśmy 🙂 Wynajęliśmy sobie pokój w samym centrum (65 zł/noc za osobę) w hotelu Residencial Geres i planowaliśmy spokojnie zwiedzać, nigdzie nie pędząc.

Lizbona dojazd z lotniska do centrum

W Lizbonie wylądowaliśmy w nocy, więc zwiedzanie zaczęliśmy z samego rana (gdzieś po 10.00). Mimo, że wiedzieliśmy ile ma być stopni, poubieraliśmy się w bluzy i kurtki. Wyszliśmy tylko na dwór i jak się zdziwiliśmy! Oczywiście w 100% pozytywnie. Ciepło, słonecznie, bezwietrznie… Byliśmy przeszczęśliwi, bo poprzedniego dnia w zimnej Warszawie doszczętnie zmarzliśmy.

W dodatku, jeszcze nigdy tak nie mieszkaliśmy na żadnym wyjeździe, że wychodzimy z hotelu i od razu jesteśmy w centrum. Zawsze mieliśmy co najmniej 2 km (a i tak płaciliśmy więcej niż w Lizbonie).

Najlepszy plan na zwiedzanie? Zgubić się.

Często tak bywa, że jakieś miasto spodoba nam się od pierwszej chwili. Tak właśnie było w tym przypadku! Chociaż  na pewno swój wpływ miała też wspaniała pogoda 🙂

Gdziekolwiek byśmy nie poszli, byliśmy zauroczeni. Zarówno na głównych placach, nad rzeką Tag, lub w okolicznych wąskich i stromych uliczkach, po których jeździły słynne tramwaje. W dodatku w wielu miejscach słychać było muzykę. Co chwila spotykaliśmy ludzi grających na gitarze, skrzypcach, flecie… I wszyscy robili to naprawdę dobrze! Miło było wtedy przystanąć na chwilę i posłuchać.

Szemrane interesy w Lizbonie

Co nas też zadziwiło, to ilość ludzi sprzedających nielegalne substancje. Bardzo często do nas podchodzili i chcieli coś sprzedać, po „bardzo atrakcyjnej cenie”. Jednak ani razu się nie skusiliśmy:) Nie mogłam jednak zrozumieć (i dalej nie mogę), jak to jest możliwe, że oni właśnie stoją na głównych ulicach i placach, zaraz obok policji? Chyba działają wedle powiedzenia, że pod latarnia jest najciemniej 🙂

Po jakimś czasie, kiedy już zupełnie nie wiedzieliśmy gdzie jesteśmy, usiedliśmy na ławce i Krystian zajął się aparatem. I nie mam pojęcia co zrobił ale… zadziałał! Od razu zaczęłam radośnie robić zdjęcia 🙂 A także mój dzień stał się dużo lepszy.

Jeszcze niedawno nic nie wiedziałam o portugalskich azulejos. Po raz pierwszy usłyszałam chyba o nich jakoś 2 miesiące temu. I faktycznie one są wszędzie – na kamienicach, blokach, w korytarzach… Mają swój urok. Podobno każdy będąc w tym kraju musi chociaż raz ich dotknąć. My tego nie zrobiliśmy, bo dowiedzieliśmy się o tym dopiero po przylocie do Polski. Może kolejnym razem 🙂

Kilka minut później czekała na nas już kolejna niespodzianka – drzewa pełne pomarańczy! Krystian od razu do nich podbiegł i szukał którą by tu zerwać. Niestety, jak się później okazało, nie było wcale dobre. Ale próbowaliśmy 🙂

Mimo, że było koło 20 stopni, Krystian odmówił chodzenia w krótkim rękawku: „Jest połowa listopada, nie wypada!”. I tak, większość wyjazdu spędził mimo wszystko w bluzie 🙂

Lizbona – wnętrze miasta.

Lizbona miała naprawdę duże szanse, że ją polubię, z jednej prostej przyczyny – uwielbiam miasta, które są położone na kilku wzgórzach. Dzięki temu można w wielu miejscach zobaczyć niesamowite widoki!

Jeśli już jesteśmy przy widokach. Bardzo często można było tam zobaczyć śpiących bezdomnych. Najczęściej w kartonach, gdzie wystawały tylko nogi. Chociaż zdarzali się też tacy pod kocem, kurtką, płachtą, lub po prostu na ławkach. Czasem też dostrzegaliśmy puste obozowiska. A wszystko to z reguły na głównych placach!

Chyba cały czas chodziliśmy po złych miejscach, bo dopiero po 3-4 godzinach natrafiliśmy na sklep spożywczy. Zapatrzyliśmy się w suche bułki, puszkę pepsi i wodę, więc mogliśmy w końcu zjeść pożywne śniadanie! Na świeżym powietrzu 🙂

Wydaje mi się, że Lizbona nie ma takiego jednego stylu. Jest wiele rzeczy, które mimo wszystko zaskakują. I to właśnie najbardziej mi się spodobało. Wąskie uliczki, po których jakoś jeżdżą tramwaje, na centymetry mijając zaparkowane samochody lub spacerujących ludzi. W dodatku wiele osób wiesza za oknem swoje pranie, więc sprawia to wrażenie jeszcze większej „ciasnoty”, ale także swego rodzaju luzu, spokojnego życia, gdzie nic nie musi być w idealnym porządku.

Zapomniałam wspomnieć o bardzo ważnej rzeczy w Lizbonie, której nie da się uniknąć, a po jakimś czasie daje się we znaki. Schody! Są wszędzie. I na początku to było dla nas nic (w końcu mieszkamy na 5. piętrze bez windy), ale później już nie mogliśmy na nie patrzeć. Bo wtedy już chodziliśmy cały dzień z ciężkimi plecakami.

Chociaż nie tylko my mieliśmy ich czasem dość. Spójrzcie na zdjęcie poniżej. On chyba też marzy o windzie!

A właśnie, lizbońskie windy! Jest ich chyba 5, i dwoma z nich się przejechaliśmy. Ale o tym już kiedy indziej.. 🙂

Jak do tej pory jeszcze żadne miasto nie spodobało nam się tak bardzo, i to tak szybko. Bo tam wcale nie trzeba odwiedzić miejsc „must see”, żeby się w nim zakochać. Myśmy zostawili je dopiero na później 🙂